Κάθε χρόνο, τη Μεγάλη Τετάρτη και τη Μεγάλη Παρασκευή στο σπίτι μας νηστεύουμε ακόμη και από λάδι. Η γιαγιά μου και η μητέρα μου κρατούσαν πάντα τη νηστεία, κυρίως αυτών των ημερών ακόμα και σε μας τα παιδιά. Θυμάμαι, από το δημοτικό ακόμα, τη παραδοσιακή ταχινόσουπα (τότε εγώ έτρωγα ψωμί και κακάο κι ελάχιστη ταχινόσουπα, μιας και ήμουν γενικότερα δύσκολη στο φαγητό...) της Μεγάλης Τετάρτης και τη φασολάδα χωρίς λάδι συνοδευμένη με μαρούλι σε φύλλα και το άσπρο μέρος από τα φρέσκα κρεμμυδάκια που τα βουτούσαμε σε ξίδι, τη Μεγάλη Παρασκευή. Τότε η γιαγιά μου έλεγε ότι τα έτρωγαν για να θυμίζουν το ξίδι που έδωσαν στον Εσταυρωμένο λίγο πριν το τέλος.
Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι με χαροποιούσαν γαστρονομικά οι ημέρες αυτές μιας κι εγώ από τότε λάτρευα τα γαλακτοκομικά και μου τα στερούσαν...:))
Η συνταγή λοιπόν της ταχινόσουπας είχε προσαρμοστεί κάπως, ώστε να μας παρακινεί σαν παιδιά να την καταναλώσουμε κι έτσι έχουμε τρεις διαφορετικές εξελίξεις της ταχινόσουπας στη κουζίνα του σπιτιού μας, οι οποίες έγιναν λόγω ανάγκης και όχι λόγω πρόθεσης νέων γευστικών απολαύσεων.
ΥΛΙΚΑ
1 φλ. κριθαράκι ψιλό (ή ρύζι)
Νερό για το βράσιμό του
3 κ.σ. ταχίνι
1 κ.γλ. λεμόνι (ή και περισσότερο εάν μας αρέσει ξινή)
1/2 κ.γλ. μουστάρδα απαλή (όχι πικάντικη)
Αλατοπίπερο
Ψημένα φουντούκια και φιστίκια Αιγίνης (μπορούν να είναι και αλμυρά) ψιλοκομμένα
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Πρώτα βάζουμε το νερό σε μια κατσαρόλα, με λίγο αλάτι και βράζουμε το κριθαράκι (ανάλογα με τις οδηγίες της συσκευασίας).
Σε ένα μπολ διαλύουμε το ταχίνι με 4-5 κ.σ. χλιαρό νερό που παίρνουμε από το κριθαράκι (εάν έχει αλλιώς βάζουμε άλλο νερό) και προσθέτουμε και τη μουστάρδα.
Ρίχνουμε αυτό το μείγμα στο κριθαράκι και το ανακατεύουμε, αλλά χωρίς να το βράσουμε για να μην κόψει το ταχίνι.
Ψήνουμε τους ψιλοκομμένους ξηρούς καρπούς, σε αντικολλητικό τηγάνι χωρίς καθόλου λιπαρή ύλη και γαρνίρουμε τη σούπα.
