...γρήγορη, εύκολη και χορταστική
Ιταλία... και μόνο στο άκουσμα της λέξης, το μυαλό ταξιδεύει σε γαστρονομικές απολαύσεις της γειτονικής χώρας. Απολαύσεις που πάντα συμπεριλαμβάνουν την πίτσα... μια διάσημη Ιταλίδα κυρία με πολλές πολλές φορεσιές.
Σήμερα, μαζί με τη λιχούδικη πίτσα σας προσκαλώ να διαβούμε μαζί τον "Δρόμο της πίτσας" ...έτσι για να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Κι επειδή είμαστε Έλληνες, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό, να ξεκινήσουμε κάπου από κει, την Αρχαία Ελλάδα όπου ετοιμάζονταν ένα λεπτό και στρογγυλό ψωμί-πίτα, ο πλακούντος που περιείχε γάλα, τυρί, αυγά, λάδι, λίπος, άνηθο, μάραθο, κύμινο, πιπέρι και άλλα αρωματικά και μπαχαρικά. Γενικά, πλατιές πίτες από διάφορα μείγματα αλεύρων ήταν πολύ αγαπητά και διαδεδομένα με την ονομασία "μάζα".
Ο Ηρόδοτος αναφέρει διάφορες συνταγές για τέτοιες πίτες-ψωμιά Βαβυλωνιακής προέλευσης.
Στην Αίγυπτο όπου ανακαλύφθηκε το ζύμωμα του ψωμιού έφτιαχναν στρογγυλές πίτες με διάφορα αρωματικά και μπαχαρικά και τις έψηναν σε πυρωμένες πέτρες. Ειδικά στα γενέθλια του Φαραώ, σύμφωνα με το έθιμο, καταναλώνονταν μεγάλες ποσότητες από τις πιτούλες αυτές.
Αλλά και οι στρατιώτες του Πέρση Δαρείου έτρωγαν κάποιες πίτες με λεπτή ζύμη, ψημένη επάνω στις ασπίδες τους και καλυμμένες με τυρί.
Στην Ισπανία υπάρχουν αναφορές παρόμοιας ζύμης με το όνομα "πλακέντα" ή "όφα".
Ο P.Cato που έγραψε την πρώτη ιστορία της Ρώμης, ανέφερε ένα λεπτό, στρογγυλό ψωμί με ελαιόλαδο, μυρωδικά και μέλι, ψημένο στην πέτρα.
Τον 1ο π.Χ. αιώνα, ένας Ρωμαίος μάγειρας αναφέρει μια συνταγή του για βάση από ψωμί όπου έβαζε κοτόπουλο, τυρί, σκόρδο, πιπεριά και ελαιόλαδο (λέτε να ήταν μια ...αρχαία πίτσα;;;).
Το 1522 έρχονται στην Ευρώπη από το Περού για πρώτη φορά ντομάτες. Οι πρώτοι που τις δοκιμάζουν είναι οι φτωχοί Ναπολιτάνοι (η Νάπολη είναι η πατρίδα της πίτσας) και τις χρησιμοποιούν κομμένες σε σάλτσα. Είναι η εποχή που δημιουργείται, ουσιαστικά, η πρώτη πίτσα.
Έναν αιώνα σχεδόν αργότερα, το τόσο αγαπημένο έδεσμα της Νάπολης, κεντρίζει το ενδιαφέρον των αριστοκρατών που αρχίζουν να επισκέπτονται την πόλη για να γευτούν το φαγητό που τρώνε οι φτωχοί και το ετοιμάζουν άντρες που ονομάζονται "πιτσαϊόλοι".
Έτσι, φτάνουμε στο 1889, μια χρονιά-σταθμό στην ιστορία της πίτσας.
Όταν η γυναίκα του βασιλιά Ουμπέρτου 1ου, Μαργαρίτα πήγε στη Νάπολη για διακοπές θέλησε να δοκιμάσει πίτσα και κάλεσε τον πιο διάσημο πιτσαϊόλο, τον Ραφαέλ Εσποζίτο να την φτιάξει. Ο σεφ, έφτιαξε τρεις πίτσες, την μία με χοιρινό, τυρί και βασιλικό, την άλλη με σκόρδο, ελαιόλαδο και ντομάτες και μια τρίτη με μοτσαρέλα, βασιλικό και ντομάτες γιατί ήταν τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας. Καθώς, λοιπόν, η Μαργαρίτα ενθουσιάστηκε με την τελευταία, της έδωσε το όνομά της. Έτσι γεννήθηκε η πίτσα Μαργαρίτα που ακόμη και σήμερα, 117 χρόνια μετά την βρίσκουμε σχεδόν παντού.
Λίγα χρόνια αργότερα, οι Ιταλοί μετανάστες μετέφεραν την πίτσα στην Αμερική με πρώτο σταθμό το Σικάγο.
Φυσικά, τώρα πια, η πίτσα, ζύμη και υλικά γέμισης έχει άπειρες παραλλαγές ακόμη και ...γλυκιές, όπως στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας όπου φτιάχνουν πίτσα με μπανάνα και σοκολάτα. Οι πωλήσεις της είναι τόσο υψηλές που έχει πια σημαντική θέση στην οικονομία της πόλης και γι αυτό καθιέρωσαν την 10η Ιουλίου "μέρα της πίτσας" διοργανώνοντας κι ένα πρωτάθλημα πίτσας.
Και μετά από τόσο διάβασμα και τόση ...γνώση... μια πίτσα και μάλιστα γρήγορη, εύκολη και πεντανόστιμη είναι απολύτως απαραίτητη. :-))))
Πάμε να την φτιάξουμε;;;
Σήμερα, μαζί με τη λιχούδικη πίτσα σας προσκαλώ να διαβούμε μαζί τον "Δρόμο της πίτσας" ...έτσι για να την γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Κι επειδή είμαστε Έλληνες, με ό,τι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό, να ξεκινήσουμε κάπου από κει, την Αρχαία Ελλάδα όπου ετοιμάζονταν ένα λεπτό και στρογγυλό ψωμί-πίτα, ο πλακούντος που περιείχε γάλα, τυρί, αυγά, λάδι, λίπος, άνηθο, μάραθο, κύμινο, πιπέρι και άλλα αρωματικά και μπαχαρικά. Γενικά, πλατιές πίτες από διάφορα μείγματα αλεύρων ήταν πολύ αγαπητά και διαδεδομένα με την ονομασία "μάζα".
Ο Ηρόδοτος αναφέρει διάφορες συνταγές για τέτοιες πίτες-ψωμιά Βαβυλωνιακής προέλευσης.
Στην Αίγυπτο όπου ανακαλύφθηκε το ζύμωμα του ψωμιού έφτιαχναν στρογγυλές πίτες με διάφορα αρωματικά και μπαχαρικά και τις έψηναν σε πυρωμένες πέτρες. Ειδικά στα γενέθλια του Φαραώ, σύμφωνα με το έθιμο, καταναλώνονταν μεγάλες ποσότητες από τις πιτούλες αυτές.
Αλλά και οι στρατιώτες του Πέρση Δαρείου έτρωγαν κάποιες πίτες με λεπτή ζύμη, ψημένη επάνω στις ασπίδες τους και καλυμμένες με τυρί.
Στην Ισπανία υπάρχουν αναφορές παρόμοιας ζύμης με το όνομα "πλακέντα" ή "όφα".
Ο P.Cato που έγραψε την πρώτη ιστορία της Ρώμης, ανέφερε ένα λεπτό, στρογγυλό ψωμί με ελαιόλαδο, μυρωδικά και μέλι, ψημένο στην πέτρα.
Τον 1ο π.Χ. αιώνα, ένας Ρωμαίος μάγειρας αναφέρει μια συνταγή του για βάση από ψωμί όπου έβαζε κοτόπουλο, τυρί, σκόρδο, πιπεριά και ελαιόλαδο (λέτε να ήταν μια ...αρχαία πίτσα;;;).
Το 1522 έρχονται στην Ευρώπη από το Περού για πρώτη φορά ντομάτες. Οι πρώτοι που τις δοκιμάζουν είναι οι φτωχοί Ναπολιτάνοι (η Νάπολη είναι η πατρίδα της πίτσας) και τις χρησιμοποιούν κομμένες σε σάλτσα. Είναι η εποχή που δημιουργείται, ουσιαστικά, η πρώτη πίτσα.
Έναν αιώνα σχεδόν αργότερα, το τόσο αγαπημένο έδεσμα της Νάπολης, κεντρίζει το ενδιαφέρον των αριστοκρατών που αρχίζουν να επισκέπτονται την πόλη για να γευτούν το φαγητό που τρώνε οι φτωχοί και το ετοιμάζουν άντρες που ονομάζονται "πιτσαϊόλοι".
Έτσι, φτάνουμε στο 1889, μια χρονιά-σταθμό στην ιστορία της πίτσας.
Όταν η γυναίκα του βασιλιά Ουμπέρτου 1ου, Μαργαρίτα πήγε στη Νάπολη για διακοπές θέλησε να δοκιμάσει πίτσα και κάλεσε τον πιο διάσημο πιτσαϊόλο, τον Ραφαέλ Εσποζίτο να την φτιάξει. Ο σεφ, έφτιαξε τρεις πίτσες, την μία με χοιρινό, τυρί και βασιλικό, την άλλη με σκόρδο, ελαιόλαδο και ντομάτες και μια τρίτη με μοτσαρέλα, βασιλικό και ντομάτες γιατί ήταν τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας. Καθώς, λοιπόν, η Μαργαρίτα ενθουσιάστηκε με την τελευταία, της έδωσε το όνομά της. Έτσι γεννήθηκε η πίτσα Μαργαρίτα που ακόμη και σήμερα, 117 χρόνια μετά την βρίσκουμε σχεδόν παντού.
Λίγα χρόνια αργότερα, οι Ιταλοί μετανάστες μετέφεραν την πίτσα στην Αμερική με πρώτο σταθμό το Σικάγο.
Φυσικά, τώρα πια, η πίτσα, ζύμη και υλικά γέμισης έχει άπειρες παραλλαγές ακόμη και ...γλυκιές, όπως στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας όπου φτιάχνουν πίτσα με μπανάνα και σοκολάτα. Οι πωλήσεις της είναι τόσο υψηλές που έχει πια σημαντική θέση στην οικονομία της πόλης και γι αυτό καθιέρωσαν την 10η Ιουλίου "μέρα της πίτσας" διοργανώνοντας κι ένα πρωτάθλημα πίτσας.
Και μετά από τόσο διάβασμα και τόση ...γνώση... μια πίτσα και μάλιστα γρήγορη, εύκολη και πεντανόστιμη είναι απολύτως απαραίτητη. :-))))
Πάμε να την φτιάξουμε;;;
Για τη ζύμη
200 ml γιαούρτι
230 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του, κοσκινισμένο
2 κ.σ. ελαιόλαδο
1/2 κ.γλ. baking
1 πρέζα σκόρδο σε σκόνη
1 πρέζα ρίγανη
1 πρέζα αλάτι
Για τη γέμιση
6 φέτες μπέικον καπνιστό, σε κομμάτια
1 μεγάλη ντομάτα σε κύβους
110 γρ. τυρί γκούντα
1/2 πιπεριά κόκκινη, σε κυβάκια
1/2 πιπεριά πράσινη, σε κυβάκια
4 αβγά
3 κ.σ. πεκορίνο Αμφιλοχίας (ή κεφαλοτύρι), τριμμένο
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.
Ετοιμάζουμε τη ζύμη
Σε μια λεκανίτσα βάζουμε το γιαούρτι, το ελαιόλαδο, το μπέικιν, το αλάτι, το σκόρδο και τη ρίγανη και προσθέτουμε το μισό αλεύρι.
Ανακατεύουμε με ένα κουτάλι και προσθέτουμε σταδιακά και το υπόλοιπο αλεύρι, ζυμώνοντας έως ότου έχουμε μια ζύμη μαλακή που όμως δεν κολλάει στα χέρια (είναι σε οριακό σημείο ανάμεσα στο "κολλάει" και δεν "κολλάει").
Την βάζουμε στο ψυγείο για μισή ώρα.
Για τη γέμιση
Βγάζουμε τη ζύμη από το ψυγείο και τη σκεπάζουμε με το τυρί γκούντα.
Προσθέτουμε τη ντομάτα σε κύβους και από πάνω το μπέικον.
Τέλος, ρίχνουμε τις δύο πιπεριές και βάζουμε στο φούρνο για 20 λεπτά.
Μετά, βγάζουμε την πίτσα και βάζουμε επάνω τα τέσσερα αυγά, ολόκληρα.
Πασπαλίζουμε με το πεκορίνο (ή το κεφαλοτύρι) και ξαναβάζουμε στο φούρνο για άλλα 10-15 λεπτά ή μέχρι η ζύμη και τα αυγά να ψηθούν.
