Καλημέρα σας! Θα σας πω μια μικρή ιστορία σήμερα...αν θέλετε, βέβαια, αν δεν θέλετε μπορείτε να προχωρήσετε ...τρέχοντας και να διαβάσετε αμέσως τη συνταγή. Αν έχετε χρόνο, πάντως , δεν θα χάσετε διαβάζοντας την ιστορία γιατί θα βρείτε ίσως κάποιες λύσεις για τις γιορτές που έρχονται... τρέχοντας!!! Και δεν αναφέρομαι μόνον στα Χριστούγεννα αλλά και τις άλλες γιορτές πριν απ' αυτές!
Κάποτε, λοιπόν, πριν από αρκετά χρόνια, 15-20, σε μια μικρή πόλη, ζούσε μια οικογένεια που και οι δύο γονείς ήταν δημόσιοι υπάλληλοι... η μητέρα νηπιαγωγός και ο πατέρας γεωπόνος. Ζώντας σε μια μικρή πόλη, με μια μικρή κοινωνία, με περιορισμένα έξοδα μετακίνησης μιας και τα πάντα ήταν σε ...απόσταση αναπνοής, με κανονικούς μισθούς για την εποχή και με μεγάλο κοινωνικό κύκλο (είναι γνωστό ότι σε τέτοιες πόλεις όλοι γνωρίζουν όλους), συνήθιζαν να δέχονται συγγενείς και φίλους στις γιορτές τους. Το σπίτι τους ήταν πάντα γεμάτο, κατά τη συνήθεια της εποχής, και ήταν όλοι χαρούμενοι γι αυτά τα "πάρε-δώσε"! Εκείνη την εποχή όμως όταν κάποιος γιόρταζε και 'δεχόταν' κόσμο στο σπίτι έπρεπε να κεράσει, όπως πάντα, φυσικά! Και ποια ήταν τα κεράσματα που ήταν τότε στη μόδα;;; Ουίσκυ,κονιάκ, κρασί και ξηροκάρπια ή "καναπεδάκια"... μικρούλικα μεζεδάκια, που εμφανίζονται σε όλα, μα όλα, τα βιβλία μαγειρικής ή τα γυναικεία περιοδικά, με βάση από κρακεράκια ή μικρές φετούλες ψωμιού. Τα υλικά;; Διάφορα... και σίγουρα όχι ένα και δυό... τουλάχιστον 5-6 διαφορετικά υλικά, νόστιμα, πολύχρωμα άλλα καθημερινά και άλλα πιο "εκλεπτυσμένα και ακριβά" αλλά πάντα συνδυασμένα ευφάνταστα έτσι ώστε να γοητεύουν πρώτα το μάτι και μετά τον ουρανίσκο. Για τραπέζι και γεύμα κανονικό ...ούτε λόγος! Αυτά γινόταν σε συγγενείς και σε πολύ φίλους... μιας και πολύ αργότερα επικράτησε η συνήθεια του γεύματος ή του δείπνου, είτε στο σπίτι είτε σε εστιατόριο ή ταβέρνα.
Νομίζετε ότι, τότε περνούσαν χειρότερα;;; Φυσικά και όχι!!! Όλα αυτά για να ετοιμαστούν χρειάζονταν ώρες και κόπο (το ξέρω από προσωπική πείρα γιατί καθόμασταν γύρω από το τραπέζι, η μαμά, η γιαγιά κι εγώ και πολλές φορές η θεία μου και κουβεντιάζοντας για τα πάντα και τίποτε ετοιμάζαμε "καναπεδάκια". Και τα περισσότερα έπρεπε να ετοιμαστούν λίγο πριν, την ίδια μέρα γιατί αλλιώς τα κρακεράκια θα μαλάκωναν (που δεν μαλάκωναν ποτέ... μια χαρά ήταν!) και τα υπόλοιπα υλικά θα έδειχναν μπαγιάτικα!!!
Πάντως ήταν νοστιμότατα, πανέμορφα με χίλια χρώματα και σίγουρα δεν "ξέφευγαν" στην τιμή, άρα δεν χαλούσαν τον οικογενειακό προϋπολογισμό ... κι έτσι όλοι ήταν ικανοποιημένοι... Αφήστε που, κάθε φορά, μετά από κάθε γιορτή κυκλοφορούσαν διάφορες συνταγές για καναπεδάκια και οι πωλήσεις των "κρακερακίων" ήταν στα ύψη!!! χαχαχα
Το τραπέζι και ο μπουφές γέμιζαν με διάφορες πιατέλες (must της εποχής οι κρυστάλλινες πιατέλες ή οι ρετρό πανέμορφες πιατέλες) πραγματικά στολίδια και στολίζονταν πάντα, μα πάντα, με μια τεράστια ανθοδέσμη. Κι έτσι κυλούσε η βραδιά χαρούμενα και ξένοιαστα!!!
Σήμερα, λοιπόν, που, εδώ που τα λέμε η οικονομική κρίση μας τυραννάει με διάφορους τρόπους μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε λίγα πράγματα (γιατί υπάρχουν πολλοί που επαναπροσδιόρισαν πολλά πράγματα... δυστυχώς) και να γιορτάζουμε με λιγότερα χρήματα τις γιορτές, να ξαναδώσουμε την πραγματική σημασία στην ανθρώπινη επαφή και όχι στο τί θα κεράσουμε ή τί θα χαρίσουμε!!!
Για σήμερα, λοιπόν, σας έχω μια συνταγούλα που την φτιάχναμε τότε...μια συνταγούλα από ένα παλιό φυλλάδιο συνταγών της ΕΛΑΪΣ... απλή και οικονομική σε υλικά, αλλά δυνατή σε γεύση και νοστιμιά και σας υπόσχομαι ότι θα σας δώσω κι άλλες, που θα στολίσουν όμορφα ένα γιορτινό τραπέζι με λίγα χρήματα αν και λίγο κόπο παραπάνω (από το ίδιο βιβλίο συνταγών είναι και τα αυγά ντιαμπλέ που είχατε διαβάσει πριν αρκετό καιρό και θα βρείτε ΕΔΩ).
ΥΛΙΚΑ
1 μπαγκέτα μικρή
Για τη γέμιση
125 γρ. Βιτάμ ή άλλη μαργαρίνη
1 κ.γλ. κοφτό αλάτι
1/2 κ.γλ. μουστάρδα
1 πρέζα πιπέρι καγιέν
100 γρ. τόνο, ψιλοκομμένο
2 κ.σ. διάφορα τουρσιά, ψιλοκομμένα
2 αβγά βραστά, ψιλοκομμένα
5-6 ελιές, κομμένες σε κομματάκια
1 κόκκινη πιπεριά, ψιλοκομμένη
λίγο μαϊντανό, ψιλοκομμένο (προαιρετικά)
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Αφήνουμε το Βιτάμ εκτός ψυγείου, για να μαλακώσει και αφού το βάλουμε σε ένα μπολ, το χτυπάμε με το σύρμα, έως ότου αφρατέψει.
Ύστερα, προσθέτουμε το αλάτι, τη μουστάρδα και το πιπέρι και τον μαϊντανό.
Χωρίζουμε το 1/3 της βουτυρένιας γέμισης και την αναμιγνύουμε με τον ψιλοκομμένο τόνο.
Τα υπόλοιπα 2/3 της βουτυρογέμισης τα αναμιγνύουμε με τα ψιλοκομμένα τουρσιά, τα αβγά και την πιπεριά.
Χωρίζετε στη μέση τη μπαγκέτα και αφαιρείτε την περισσότερη από την ψίχα της, σχηματίζοντας ένα αυλάκι.
Αλείφετε το μείγμα με τα τουρσιά και στο κέντρο βάζετε το μείγμα του τόνου.
Η κεντρική γέμιση μπαίνει πιο εύκολα με ένα κορνέ ζαχαροπλαστικής με μεγάλο στόμιο ή ένα σακουλάκι πλαστικό που το έχουμε δέσει και το έχουμε κόψει στη μια του γωνία για να το χρησιμοποιήσουμε αντί για κορνέ.
Ενώνουμε τα δύο κομμάτια της μπαγκέτας ώστε να ξαναπάρει το αρχικό της σχήμα, το πιέζουμε καλά και το τυλίγουμε σε αλουμινόχαρτο ή σε αντικολλητικό χαρτί.
Το αφήνουμε στο ψυγείο για 4 ώρες ώστε το βούτυρο να ξανασφίξει.
Το βγάζουμε από το ψυγείο και το κόβουμε σε φετάκια.
Το τοποθετούμε σε πιατέλα και πάλι στο ψυγείο μέχρι να το σερβίρουμε.
Πιστέψτε με ... είναι καταπληκτικός μεζές ακόμη κι αν δεν βάλετε τον τόνο, κάτι που έκανα εγώ την τελευταία φορά που τον έφτιαξα κι έβαλα μόνον τα αβγά και τα τουρσιά.
