Φράουλες!! Ένα από τα πιο όμορφα, αρωματικά κι αγαπημένα μου φρούτα. Θα μπορούσα να τρώω όλη μέρα και κάθε μέρα φράουλες... εντάξει... δεν το κάνω... αλλά τρόπος του λέγειν!!
Οι φραουλιές ήταν ένα φυτό που υπήρχε στον κήπο της γιαγιάς μου. Τις θυμάμαι ακόμα στην άκρη του κήπου, σ΄ όλο το μήκος του διαδρόμου, ακριβώς πίσω από το χαμηλό πεζούλι που οριοθετούσε τον πέτρινο διάδρομο που έφτανε ως τη σκάλα του σπιτιού. Απόλαυση!!! Τέτοια εποχή ή λίγο αργότερα... κάθε Σαββατοκύριακο που ήμασταν εκεί, έκοβα περνώντας μικρές φραουλίτσες που, μπορεί να μην είχαν το μέγεθος που βλέπουμε στα κεσεδάκια της αγοράς, αλλά ήταν τόσο κόκκινες και τόσο νόστιμες!!! ΄Ισως, γιατί ήταν πασπαλισμένες με μπόλικη αγάπη μια και η γιαγιά μου τις φύτευε για μας ... τα εγγόνια της!! Με ένα πλατύ χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της, όρθια στην είσοδο του σπιτιού... άπλωνε τα χέρια για να "αδειάσω" εκεί τους κατακόκκινους και πεντανόστιμους καρπούς και να τους πάει αμέσως για πλύσιμο! Και σε λίγο... η μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας... ζουμερές φράουλες, σκέτη γλύκα, που έλιωναν στο στόμα και γέμιζαν άρωμα το είναι μου!! Μήπως, πολλά θέλει ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο και ειδικά εκείνη την εποχή;;; Δεν ξέραμε nintendo ούτε κονσόλες, δεν είχαμε πληθώρα Barbie ούτε iPad!! Κι όμως, ξέραμε τις απλές αλλά μεγαλειώδεις χαρές της παιδικής ζωής... τα παιχνίδια στην αυλή ή στον δρόμο μπροστά στο σπίτι (ακόμη και στην Καβάλα που μεγάλωσα), ξέραμε τα επιτραπέζια και την ανεμελιά!!Η καημένη η γιαγιά, σπάνια προλάβαινε να κάνει γλυκό του κουταλιού με τις φράουλες του κήπου γιατί προτιμούσε να τις αφήνει για μας κι έτσι αγόραζε από το μανάβικο του χωριού ή από τους γείτονες που τους περίσσευαν!!! Εκείνο το κατακόκκινο γλυκό... η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με δελέαζε μια και τις προτιμούσα ωμές, πασπαλισμένες με μπόλικη ζάχαρη!!! :)) Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι ήταν πολύ αρωματικό και πολύ νόστιμο!!!
Οι φραουλιές ήταν ένα φυτό που υπήρχε στον κήπο της γιαγιάς μου. Τις θυμάμαι ακόμα στην άκρη του κήπου, σ΄ όλο το μήκος του διαδρόμου, ακριβώς πίσω από το χαμηλό πεζούλι που οριοθετούσε τον πέτρινο διάδρομο που έφτανε ως τη σκάλα του σπιτιού. Απόλαυση!!! Τέτοια εποχή ή λίγο αργότερα... κάθε Σαββατοκύριακο που ήμασταν εκεί, έκοβα περνώντας μικρές φραουλίτσες που, μπορεί να μην είχαν το μέγεθος που βλέπουμε στα κεσεδάκια της αγοράς, αλλά ήταν τόσο κόκκινες και τόσο νόστιμες!!! ΄Ισως, γιατί ήταν πασπαλισμένες με μπόλικη αγάπη μια και η γιαγιά μου τις φύτευε για μας ... τα εγγόνια της!! Με ένα πλατύ χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπό της, όρθια στην είσοδο του σπιτιού... άπλωνε τα χέρια για να "αδειάσω" εκεί τους κατακόκκινους και πεντανόστιμους καρπούς και να τους πάει αμέσως για πλύσιμο! Και σε λίγο... η μεγαλύτερη απόλαυση της ημέρας... ζουμερές φράουλες, σκέτη γλύκα, που έλιωναν στο στόμα και γέμιζαν άρωμα το είναι μου!! Μήπως, πολλά θέλει ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο και ειδικά εκείνη την εποχή;;; Δεν ξέραμε nintendo ούτε κονσόλες, δεν είχαμε πληθώρα Barbie ούτε iPad!! Κι όμως, ξέραμε τις απλές αλλά μεγαλειώδεις χαρές της παιδικής ζωής... τα παιχνίδια στην αυλή ή στον δρόμο μπροστά στο σπίτι (ακόμη και στην Καβάλα που μεγάλωσα), ξέραμε τα επιτραπέζια και την ανεμελιά!!Η καημένη η γιαγιά, σπάνια προλάβαινε να κάνει γλυκό του κουταλιού με τις φράουλες του κήπου γιατί προτιμούσε να τις αφήνει για μας κι έτσι αγόραζε από το μανάβικο του χωριού ή από τους γείτονες που τους περίσσευαν!!! Εκείνο το κατακόκκινο γλυκό... η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με δελέαζε μια και τις προτιμούσα ωμές, πασπαλισμένες με μπόλικη ζάχαρη!!! :)) Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι ήταν πολύ αρωματικό και πολύ νόστιμο!!!
Είναι πολλές φορές που θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω στον χρόνο, να ανοίξω τον μπουφέ της γιαγιάς και να βγάλω το βάζο με το γλυκό φράουλα! Επιτέλους... το έκανα, αν και όχι με την συνταγή που το φτιάχναμε ακριβώς!!
Τότε, γιαγιά και μαμά, έβαζαν τις φράουλες σε σειρές με τη ζάχαρη ανάμεσα και τις "έλουζαν" με κονιάκ. Τις άφηναν μια νύχτα και οι φράουλες έβγαζαν ένα κατακόκκινο ζουμάκι που, με το βράσιμο, γινόταν ένα σφιχτοδεμένο σιρόπι.
Οι δικές μου ήταν μέτρια ώριμες. Τις άφησα να ξεκουραστούν πασπαλισμένες με τη ζάχαρη και λουσμένες με λίγο κονιάκ αλλά ...μου αντιστάθηκαν και δεν έβγαλαν ζουμάκι. Κανένα πρόβλημα!!! Τους πρόσθεσα λίγο νερό και μετά το 20λεπτο βράσιμο έγιναν τέλειες!!! Η τύχη του πρωτάρη;;; Λέτε;;; Άγνωστο!! Το αποτέλεσμα πάντως είναι εκπληκτικό και σας το συνιστώ άφοβα!!! :))
500 γρ. φράουλες όχι παραώριμες και "σφιχτοδεμένες"
500 γρ. ζάχαρη
Χυμό από 1/2 λεμόνι
3 κ.σ. κονιάκ
200 ml νερό
Βάζουμε στην κατσαρόλα που θα κάνουμε τη μαρμελάδα τις φράουλες, τη ζάχαρη και το κονιάκ.
Αφήνουμε για 2-3 ώρες να βγάλουν λίγα υγρά (προαιρετικά)*
Προσθέτουμε 200 ml νερό και αφήνουμε το γλυκό να βράσει σε μέτρια φωτιά για 20-25 λεπτά.
Προσοχή: Δεν ξαφρίζουμε γιατί έτσι αφαιρούμε πολύτιμο σιρόπι.
Μόλις σταματήσει ο βρασμός, ο αφρός διαλύεται από μόνος του και μόνον τότε εάν έχει μείνει αφρός τον αφαιρούμε.
Δοκιμάζουμε μια φράουλα, που θα πρέπει να έχει μαλακώσει.
Εάν δεν έχει μαλακώσει βράζουμε για 5-6 λεπτά ακόμη.
Ελέγχουμε το σιρόπι εάν έχει δέσει και εφόσον το δούμε δεμένο, προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και αφήνουμε το γλυκό να πάρει ακόμη μια βράση.
Εάν το σιρόπι δεν έχει δέσει και οι φράουλες έχουν μαλακώσει θα πρέπει να τις βγάλουμε από την κατσαρόλα για να μην λιώσουν και να δέσουμε το σιρόπι μόνο του. Αφού δέσει το σιρόπι προσθέτουμε και πάλι τις φράουλες και το χυμό λεμονιού.
Γεμίζουμε ζεστά, αποστειρωμένα βάζα με το ζεστό γλυκό.
Κλείνουμε καλά το καπάκι και αφήνουμε ανάποδα, επάνω σε μια πετσέτα μέχρι να κρυώσουν.
* Εάν οι φράουλες δεν είναι ιδιαίτερα ώριμες δεν βγάζουν υγρά αλλά αυτό δεν μας πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς προσθέτουμε το νερό.
* Προσωπικά, το συγκεκριμένο γλυκό το θέλω μόνον με χυμό λεμονιού, λίγο κονιάκ και καθόλου βανίλια ή άλλο αρωματικό. Εάν όμως θέλουμε και κάποιο άλλο αρωματικό μπορούμε να το προσθέσουμε κατά το βράσιμο.
* Προσωπικά, το συγκεκριμένο γλυκό το θέλω μόνον με χυμό λεμονιού, λίγο κονιάκ και καθόλου βανίλια ή άλλο αρωματικό. Εάν όμως θέλουμε και κάποιο άλλο αρωματικό μπορούμε να το προσθέσουμε κατά το βράσιμο.
