Όταν φέτος, στις 21 Ιανουαρίου έκανα την πρώτη μου ανάρτηση, όλα μου φαίνονταν καταπληκτικά!! Ξεκίνησα με την σκέψη ότι θα μοιραστώ με όλους και όλες εκεί έξω την μεγάλη μου αγάπη για την μαγειρική και ζαχαροπλαστική, ίσως για τη λογοτεχνία, για τον κινηματογράφο και θα βρεθώ σε μια μεγάλη παρέα με τις ίδιες αγάπες!!! Το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν ότι κάποια στιγμή θα είμαι τόσο αγανακτισμένη από την κατάσταση στην χώρα μας που θα γράψω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου επί του θέματος, έτσι βρε αδερφέ... για να τα πω και να ξεσπάσω... γιατί αλλιώς θα σκάσω, η γυναίκα!!! Τελικά, βέβαια, όπως σήμερα συνειδητοποίησα ήταν θέμα χρόνου κι αυτό, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας κι επηρεάζουν την καθημερινότητα και κάνουν τα νεύρα μας "κορδόνια" όπως θα έλεγαν και οι μαθητές μου (δίκιο έχουν, μερικές φορές τα παιδιά να εκφράζονται όπως εκφράζονται).
Ζούμε καταστάσεις παράλογες, "του απιστεύτου" όπως κάποτε έλεγε και η Μ.Κάραλη, καθημερινής τρέλας που δεν οδηγούν και δεν καταλήγουν πουθενά, που, ακόμα κι όταν έχεις δίκιο, κανένας δεν το δέχεται...θαρρείς κι έχεις έρθει από άλλον πλανήτη με άλλους νόμους κι άλλες συνήθεις.
Διαβάστε, λοιπόν, τί μου συνέβη σήμερα...
Στα Πεύκα ή αλλιώς Ρετζίκι, έτσι λέγεται το προάστειο-κωμόπολη και Δήμος προσφάτως της Θεσσαλονίκης που μένω, δεν έχουμε ταχυδρομείο γιατί "αναπτύχθηκε", λένε κάποιοι, πάρα πολύ γρήγορα, έτσι ανήκουμε στο ταχυδρομείο του Ασβεστοχωρίου που είναι λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα.
Εδώ λοιπόν, και δύο περίπου χρόνια (όχι, πριν ήταν όλα εντάξει χάρη σ' έναν ευσυνείδητο ταχυδρόμο) οι ταχυδρόμοι αλλάζουν "σαν τα πουκάμισα" δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας, για να σας πω την μαύρη αλήθεια. Θα μου πείτε το θέμα σου είναι ότι οι ταχυδρόμοι αλλάζουν; Όοοχι φυσικά, το θέμα μου είναι ότι η αλληλογραφία μου... κάνει διάφορα ταξίδια προτού φτάσει σε μένα (όταν και εάν φτάσει γιατί έχει συμβεί κι αυτό πολλάκις)!
Συνήθως, την φέρνουν στο σπίτι οι γείτονες και στην αρχή σκέφτηκα ότι αυτό ήταν στα πλαίσια μια προφανούς προσπάθειας του ταχυδρομείου Ασβεστοχωρίου να γνωριστούμε με τους πιο απομακρυσμένους γείτονές μας γιατί η αλληλογραφία μου δεν βρίσκεται στους διπλανούς ή στους απέναντι αλλά στην άλλη άκρη της οδού που ο αριθμός της διεύθυνσής τους είναι εντελώς άσχετος με τον δικό μας.
Ααααα, ξέχασα να σας πω ότι στην κωμόπολή μας, τα σπίτια είναι μονοκατοικίες ή διπλοκατοικίες (πού να υπήρχαν και πολυκατοικίες, δεν ξέρω τί θα γινόταν...) κι αυτό το αναφέρω για να καταλάβετε ότι η πιθανότητα να μπερδευτεί ένας ταχυδρόμος είναι απειροελάχιστη εκτός βέβαια... κι άν δεν ξέρει να διαβάζει τους αριθμούς ή και τα γράμματα (γιατί κι εγώ πηγαίνω σε κάποια άσχετα επίθετα με το δικό μου και άσχετες διευθύνσεις την αλληλογραφία)!!!!!! Το σκέφτηκα κι αυτό κι αναρωτήθηκα μήπως να κάνω ένα "ψυχικό" και να του κάνω ιδιαίτερα μαθήματα!!!
Εδώ και μερικούς μήνες, λοιπόν, έχουμε κι ένα νέο φαινόμενο... να αφήνει ειδοποιητήριο για φακέλους που έρχονται συστημένοι είτε είσαι στο σπίτι είτε όχι (παντελώς αδιάφορο) εκτός κι αν θεωρεί ότι αφήνει την αλληλογραφία σ΄έναν τόπο ερημωμένο για να την παραλάβουμε όταν θα επισκεφθούμε το σπίτι μας!!!!
Έρχονται λοιπόν γράμματα, σημαντικά ή όχι δεν παίζει ρόλο, προσωπικά ή επαγγελματικά δεν παίζει ρόλο και πρέπει εγώ να τρέχω σαν τρελή στο Ασβεστοχώρι για να τα παραλάβω.
Την πρώτη φορά, ευγενικά, τους εξήγησα ότι "οφείλουν" όπως μου είχε πει ο πρώην διευθυντής τους να μου τα φέρνουν εφόσον δεν είναι ογκώδη (ογκώδης φάκελος με 1 CD γαλλικών ή με τρισέλιδο κατάλογο από εκδοτική εταιρία γαλλικών βιβλίων!!!!!!) και τους ζήτησα να μου εξηγήσουν γιατί δεν συμβαίνει αυτό! Η απάντηση : "θα λείπατε από το σπίτι" ! Τους εξήγησα ότι εκείνη την ώρα είχα μάθημα και ήμουν μέσα αλλά δεν πτοήθηκαν.
Τις επόμενες φορές τους ζήτησα ευγενικά να μην ξαναγίνει!!! Η απάντηση: ".....................".
Σήμερα πάλι τα ίδια κι ακόμα χειρότερα... ο ταχυδρόμος μη γνωρίζοντας ποιά είμαι... μου έδωσε την αλληλογραφία και το... ΕΙΔΟΠΟΙΗΤΗΡΙΟ στο χέρι!!!!!
Θέλετε να μου πείτε τί θα κάνατε;;;; Εγώ, πάντως, έγινα έξαλλη!!!! Πήρα το ειδοποιητήριο και ανέβηκα στο Ασβεστοχώρι, σαν να μην είχα κάτι καλύτερο να κάνω κι όταν τους εξέθεσα εκνευρισμένη το πρόβλημα και ρώτησα την νέα διευθύντρια, η οποία είναι, με επιεική χαρακτηρισμό, αδιάφορη και κακή υπάλληλος που όμως την πληρώνουμε εμείς, γιατί συμβαίνει αυτό και εάν πρέπει να φέρνει τους φακέλλους στο σπίτι ο ταχυδρόμος, ξέρετε τί μου απάντησε;; "ΔΕΝ ΞΕΡΩ" θαρρείς και είδε φως στο ταχυδρομείο και μπήκε!!!!!!!
Ως και ο πρώτος μας ταχυδρόμος που ήταν εκεί, μπροστά μου της είπε ότι οφείλει να φέρνει στο σπίτι αυτούς τους φακέλους (...μήπως τελικά χρειάζεται λίγη βοήθεια εκ μέρους μου ο ταχυδρόμος ... για να φέρνει την αλληλογραφία; αναρωτιέμαι).
Όταν δε, της είπα ότι θα κάνω αναφορά και καταγγελία επώνυμη... τότε μου απάντησε "μπορείτε να κάνετε ό,τι θέλετε"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2011, του χρέους, του "μαζί τα φάγαμε", του Στρος Καν που έρχεται και διατάζει να κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις, των "αδιάφθορων" πολιτικών που διόριζαν και διορίζουν δημ. υπαλλήλους χωρίς καμία αρχή και αξία, της έλλειψης αξιών, αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού αλλά και σεβασμού προς τους υπόλοιπους που, χωρίς να φταίνε, υπομένουν όλα αυτά (έχω κατά νου και όσα τραβάει η μπλογκοφίλη Ξανθή, με την διαδικασία της σύνταξης)...
Το αξίζουμε γιατί είμαστε συνυπεύθυνοι, όπως λέει και στην ανάρτηση με τίτλο "Ζαλισμένα ανόητα κοτόπουλα" η μπλογκοφίλη Λία, στο strictyfemale.blogspot.com ή μήπως πρέπει κάτι να κάνουμε;;;;;
Ουυυυυυφ! Τα είπα και ξέσπασαααααα η γυναίκα! Αύριο πάλι με συνταγούλα, τουλάχιστον η μαγειρική μας ηρεμεί....
Νομίζω ότι το παρακάτω τραγούδι ταιριάζει απόλυτα στον παραλογισμό που ζούμε... γιατί μόνον το χιούμορ μας σώζει...έστω και μαύρο χιούμορ!
