Είναι αλήθεια! Το ομολογώ και ...αμαρτία εξομολογημένη δεν είναι αμαρτία... έλεγε κάποτε κάποια φίλη!! Δεν ξέρω αν είναι αμαρτία... γιατί να είναι άλλωστε αλλά εγώ και το ριζότο έχουμε μια σχέση πάθους, μια σχέση κεραυνοβόλου έρωτα που μετατράπηκε σε βαθιά αγάπη!!
Δεν έχω βρει ριζότο που να μην μου αρέσει!!! Και τώρα που τα λέμε και, αυτή τη στιγμή, της έκθεσης των τόσο καλά κρυμμένων, προσωπικών δεδομένων (!!!) έφτασα στο ακραίο σημείο κάποτε να μου αρέσει ένα ριζότο με γαρίδες, φρούτα της θάλασσας, μύδια και αχιβάδες!!!! Ποιός εγώ!!!!! Που για να φάω θαλασσινό κλείνω πρώτα τη μύτη, μετά αναστενάζω και καταπίνω (πλην ελαχίστων περιπτώσεων)!!!! Μάλιστα αγαπημένα μου φιλαράκια!!! Όπως το ακούτε!!! Αφού η αδερφή μου που με έβλεπε να μπουκώνομαι, τη μια πηρουνιά μετά την άλλη, με ρώτησε ποιά είμαι και με κατηγόρησε ότι εξαφάνισα την πραγματική της αδερφή!!! Αυτό, βέβαια, έγινε πριν πολλά χρόνια, στο Jackson Hall, στην Αθήνα όπου βρισκόμασταν για ταξιδάκι και shopping (ξέρετε ...τις εποχές που το shopping υπήρχε χαλαρά στη ζωή μας χωρίς να σκάμε για φόρους, κρίσεις και όλα τα συναφή!!!) και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά! Μετέπειτα, τα ριζότο που διάλεγα ήταν όλα μέσα στα φυσιολογικά, για μένα, πλαίσια!!!
Δεν έχω βρει ριζότο που να μην μου αρέσει!!! Και τώρα που τα λέμε και, αυτή τη στιγμή, της έκθεσης των τόσο καλά κρυμμένων, προσωπικών δεδομένων (!!!) έφτασα στο ακραίο σημείο κάποτε να μου αρέσει ένα ριζότο με γαρίδες, φρούτα της θάλασσας, μύδια και αχιβάδες!!!! Ποιός εγώ!!!!! Που για να φάω θαλασσινό κλείνω πρώτα τη μύτη, μετά αναστενάζω και καταπίνω (πλην ελαχίστων περιπτώσεων)!!!! Μάλιστα αγαπημένα μου φιλαράκια!!! Όπως το ακούτε!!! Αφού η αδερφή μου που με έβλεπε να μπουκώνομαι, τη μια πηρουνιά μετά την άλλη, με ρώτησε ποιά είμαι και με κατηγόρησε ότι εξαφάνισα την πραγματική της αδερφή!!! Αυτό, βέβαια, έγινε πριν πολλά χρόνια, στο Jackson Hall, στην Αθήνα όπου βρισκόμασταν για ταξιδάκι και shopping (ξέρετε ...τις εποχές που το shopping υπήρχε χαλαρά στη ζωή μας χωρίς να σκάμε για φόρους, κρίσεις και όλα τα συναφή!!!) και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά! Μετέπειτα, τα ριζότο που διάλεγα ήταν όλα μέσα στα φυσιολογικά, για μένα, πλαίσια!!!
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο ριζότο! Κάποια φίλη προχθές υποστήριζε ότι το ριζότο είναι πολύ κακό για το τίποτε!! Οκ!! Συμφωνώ στο πρώτο μέρος... τη διαδικασία του την έχει! Μαγειρεμένο σε βαθύ αντικολλητικό τηγάνι, πρέπει να στέκεσαι σχεδόν συνέχεια πάνω από την κουζίνα κι αν είναι χειμώνας, έχεις και το πλεονέκτημα της ζέστης, αν, όμως είναι καλοκαίρι, τότε η κατάσταση δυσκολεύει! Μου αρέσει όμως! Σοτάρεις τα "περιφερειακά" όπως συνηθίζω να λέω και με κοροϊδεύουν (βρε τί έχω πάθει!!) και μετά, μόλις προσθέσεις το ρύζι, αρχίζεις να ρίχνεις και το υγρό, όποιο κι αν είναι αυτό, σιγά σιγά, ανακατεύοντας με την ξύλινη κουτάλα που είναι μόνον για το ριζότο (άλλο σημείο κοροϊδίας!!) μέχρι να μισοτελειώσει και να προσθέσεις λίγο ακόμη και ξανά το ίδιο! Διαφωνώ βαθύτατα, όμως, στο δεύτερο μέρος! Διότι ένα ριζότο είναι μια υπέρτατη γευστική απόλαυση που ξεσηκώνει τους γευστικούς σου κάλυκες και τον ουρανίσκο αλλά ηρεμεί και το στομάχι. Ένα ριζότο μπορεί να μετατραπεί από ένα εντυπωσιακό και απογειωτικό πιάτο σ' ένα comfort πιάτο! Δεν συμφωνείτε;; Από τη μια ο παραδοσιακός λαπάς της παιδικής και όχι μόνον αρρώστειας κι από την άλλη το ριζότο με μανιτάρια πορτσίνι, η παέγια, το ριζότο με σολωμό, το ντοματόριζο.
Εεεε, λοιπόν, σήμερα σας έχω ένα παράξενο ριζότο που ανήκει και στις δύο κατηγορίες.
Παράξενο γιατί ανακάτεψα (όχι κατά λάθος... το ομολογώ!!) δύο είδη ρυζιού που θεωρητικά έχουν 5 λεπτά διαφορά στον χρόνο μαγειρέματος (μια χαρά έγιναν με 16 λεπτά μαγείρεμα!!) και που αν με έβλεπαν οι Ιταλοί θα με μπάτσιζαν (είμαι σίγουρη σας λέω!!).
Απογειωτικό γιατί έβρασε μέσα σε ζωμό κοτόπουλου και λευκό, ξηρό κρασί.
Comfort γιατί έγινε ένα ριζότο με φίνα χαρακτηριστικά και εκλεπτυσμένη γεύση αλλά "γεμάτο" νοστιμιά!!
Αν, λοιπόν, δεν αρχίσατε να μονολογείτε... "τί σαχλαμάρες... να μπερδέψουμε δύο είδη ρυζιού" και τα τοιαύτα, ελάτε να δείτε τί έκανα... και δεν θα το μετανιώσετε! -:))
2 μπουτάκια χωρίς κόκκαλο σε μικρά κομμάτια
2/3 φλ.τσ. ρύζι αρμπόριο 10 λέπτου
1/3 φλ.τσ. ρύζι καστανό 15 λέπτου
180-200 ml λευκό κρασί
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κ.γλ. ρίγανη
1/2 κ.γλ. θυμάρι
1 κ.γλ. μουστάρδα απαλή
1 κ.σ. τυρί κρέμα
Χυμό από 1 μικρό λεμόνι ή μοσχολέμονο
Αλάτι και πιπέρι φρεσκοτριμμένο
1/2 φλ.τσ. ελαιόλαδο
Για το γαρνίρισμα
10-12 ντοματάκια βελανίδια τα πολύ μικρά
Βάζουμε το ελαιόλαδο σε βαθύ αντικολλητικό τηγάνι.
Κόβουμε σε μπουκιές το κοτόπουλο και το βάζουμε στο ζεστό ελαιόλαδο μαζί με το κρεμμύδι για να σοταριστούν καλά απ' όλες τις πλευρές.
Μόλις δούμε ότι έχουν σοταριστεί προσθέτουμε τα 50 ml κρασί και το αφήνουμε να πάρει μια βράσει.
Ύστερα, προσθέτουμε 1 φλ.τσ. νερό, τη ρίγανη, το θυμάρι, τη μουστάρδα, αλάτι, πιπέρι και αφήνουμε το κοτόπουλο να σιγοβράσει.
Μόλις το νερό μειωθεί ρίχνουμε το μισό κρασί και τα δύο είδη ρυζιού μαζί με το τυρί κρέμα.
Αφήνουμε το ρυζότο με το κοτόπουλο να σιγοβράσει και μόλις τα υγρά μειωθούν προσθέτουμε το υπόλοιπο κρασί ανακατεύοντας συχνά.
Αφήνουμε να σιγοβράσει, ανακατεύοντας και προσθέτουμε και το χυμό λεμονιού.
Μόλις το ρυζότο απορροφήσει τα υγρά, αποσύρουμε το τηγάνι από την εστία της κουζίνας και αφήνουμε για 5-6 λεπτά.
Στο μεταξύ, βάζουμε τα ντοματίνια σε ένα ταψάκι επάνω σε αντικολλητικό χαρτί και τα ψήνουμε για 7-8 λεπτά έτσι ώστε να μαραθούν ελαφρά.
Αλατίζουμε και αφού σερβίρουμε το ρυζότο, το γαρνίρουμε με τα ψημένα ντοματίνια.
Σας εύχομαι μιαν ήρεμη και νόστιμη μέρα!!
