Οι Μινωίτες καλλιεργούσαν σταφύλια και τα "πατούσαν", παράγοντας κρασί με ρητίνη, που το αποκαλούσαν "ρητινίτη οίνο" ήδη από το 1700 π.Χ. που το χρησιμοποιούσαν στη μαγειρική τους γιατί θεωρούσαν ότι έτσι αναδεικνύονταν τα φαγητά. Μια άλλη εκδοχή θέλει τους αμφορείς με τα λευκά κρασιά να σφραγίζονται με ρετσίνι πεύκου και μέχρι να καταναλωθούν η γεύση τους αλλοιώνονταν απ' αυτό.
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η ρετσίνα παράγονταν με κρασί χαμηλής ποιότητας και διατηρούνταν σε βαρέλια μια και ο κόσμος ήθελε φθηνό και χύμα κρασί. Η ρητίνη "βοηθούσε" στη γευστική βελτίωση αυτών των υποβαθμισμένων κρασιών. 'Ηταν το διάσημο "κρασί" της Αττικής μια και στη Μακεδονία τα κρασιά ήταν λίγο πιο "μαλακά" και γλυκά αν και η μίξη ρετσίνας με cola είναι χαρακτηριστική της περιοχής, αγαπημένη από τους οπαδούς του ΠΑΟΚ και αποκαλείται "toumba libre". Σε μια άλλη μοντέρνα εκδοχή αναμειγνύεται με ανθρακούχο νερό για να αποκτήσει περισσότερη γλύκα.
Η ποικιλία "Σαββατιανό" είναι ιδανική για τη ρετσίνα λόγω της χαμηλής της οξύτητας αλλά και της έντονης παρουσίας της στον Ελλαδικό χώρο. Έτσι το 85% της ρετσίνας παράγεται από Σαββατιανό.
Η ρετσίνα "Μαλαματίνα" έχει το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς πανελλαδικά με το 62% ενώ στην Βόρεια Ελλάδα έχει σκαρφαλώσει στο 92% της κατανάλωσης. Φτιάχνεται από τις ποικιλίες Σαββατιανό και Ροδίτη!
Η χαρακτηριστική της γεύση δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο! Η ρετσίνα είναι από κείνα τα κρασιά που είτε τα σιχαίνεσαι είτε τα λατρεύεις αλλά ένα είναι σίγουρο ότι, παγωμένη, συνοδεύει επάξια φαγητά της ελληνικής και ανατολίτικης κουζίνας και κυρίως μεζέδες με έντονη γεύση!
Παλιότερα, σαν φοιτήτρια γευόμουν τη ρετσίνα σχεδόν πάντα με cola ή ανθρακούχο νερό. Αργότερα η ρετσίνα ξεχάστηκε και το κυνήγι των ... εντυπωσιακών και ανώτερων λευκών κρασιών με συνεπήρε!!! Έλα όμως που η Ελλάδα είναι συνδεδεμένη με τη ρετσίνα; Έλα όμως που τις προάλλες στο σούπερ μάρκετ πέρασα από μπροστά της, αρχικά αδιάφορη και μετά κάνοντας μερικά βήματα πιο πίσω στάθηκα αναποφάσιστη. Άπλωσα διστακτικά το χέρι και πήρα ένα μικρό μπουκάλι ...έτσι για δοκιμή! Η ρετσίνα είχε να μπει στο σπίτι μας κάτι χρόνια! Τώρα όμως θα έμπαινε και μάλιστα πολύ δυναμικά... μ' ένα φαγητό στο οποίο χάρισε μιαν άλλη, πιο πικάντικη πινελιά, αυτή της ρητίνης του πεύκου, αυτή της Ελλάδας! Το αποτέλεσμα με δικαίωσε στο ακέραιο!!
Κάντε μια δοκιμή...φυσικά με τη ρετσίνα που εσείς αγαπάτε και γεύεστε... αξίζει!!
ΥΛΙΚΑ για 4 μερίδες
Για το κοτόπουλο
100 ml ελαιόλαδο
4 μπουτάκια κοτόπουλου χωρίς κόκκαλο, σε μεγάλα κομμάτια
1 μεγάλο κρεμμύδι σε λεπτές φέτες
1 κίτρινη πιπεριά κομμένη σε λωρίδες
1 κόκκινη πιπεριά κομμένη σε κομμάτια
1 πορτοκαλί πιπεριά κομμένη σε λωρίδες
Χυμός από 1 λεμόνι
3 κ.γλ. μουστάρδα πικάντικη
1 κλαδάκι φρέσκο δεντρολίβανο
1 κλαδάκι θυμάρι
250 ml ρετσίνα
Αλάτι & Πιπέρι
Για το κριθαρότο
400 γρ. μέτριο κριθαράκι
2 κ.σ. βούτυρο
600-700 ml ζωμό κότας (ή νερό)
Αλάτι & Πιπέρι
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Για το κοτόπουλο
Αλατοπιπερώνουμε το κοτόπουλο.
Αλατοπιπερώνουμε το κοτόπουλο.
Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το ελαιόλαδο και μόλις ζεσταθεί προσθέτουμε το κρεμμύδι, τις πιπεριές και το κοτόπουλο.
Σοτάρουμε μέχρι να ροδίσουν.
Στο χυμό λεμονιού διαλύουμε τη μουστάρδα και σβήνουμε μ' αυτό το μείγμα το κοτόπουλο.
Αφού πάρει μια βράση, προσθέτουμε τη ρετσίνα και 1/2 ποτήρι νερό.
Αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει για 20 λεπτά, περίπου ή μέχρι να εξατμιστούν όλα τα υγρά του και να δούμε ότι το κοτόπουλο έχει μαλακώσει.
Σερβίρουμε με κριθαρότο και συνοδεύουμε με ρετσίνα.
Για το κριθαρότο
Βάζουμε σε μια μικρή κατσαρόλα το βούτυρο και το αφήνουμε σε σιγανή προς μέτρια φωτιά.
Μόλις το βούτυρο ζεσταθεί προσθέτουμε το κριθαράκι και το αφήνουμε για 1 λεπτό (ή μέχρι να πάρει ένα ελαφρώς καστανό χρώμα) να σοταριστεί ανακατεύοντάς το συνεχώς με μια ξύλινη κουτάλα.
Προσθέτουμε σταδιακά το ζωμό κότας (ή το νερό) και αφήνουμε ενδιάμεσα το κριθαρότο να βράσει και να εξατμίζεται ο ζωμός πριν ρίξουμε την επόμενη δόση.
Σερβίρουμε το κριθαρότο με το κοτόπουλο και το περιχύνουμε με λίγη από τη σάλτσα με τις πιπεριές.
